Ձմռան առաջին օրը

Այսօր դեկտեմբերի 1-ն է` ձմռան առաջին օրը… Անհավատալի է, թե ինչպիսի արագությամբ է հոսում ժամանակը… Երբ դեռ փոքր էինք, մեզ թվում էր, որ այն անվերջ է և շատ դանդաղ է անցնում… Կյանքը թվում էր այնքա՜ն երկար, անսահման, որ ցանկանում էինք առաջ տալ այն՝ երազելով ավելի շուտ մեծանալ՝ դառնալ ինքնուրույն, ազատ, որպեսզի մեզ ոչ ոք ոչնչից չզրկեր, կարողանայինք անել այն, ինչ ուզում ենք…  Օդում արդեն զգացվում է եղևնու, մանդարինի և երջանկության թարմ բույրը, ինչպես նաև մոտեցող ձմռան սառը շունչը… Տարին ավարտվում է և բոլորս սրտի թրթիռով, որևէ լավ բանի ակնկալիքով անհամբեր սպասում ենք Նոր տարվան, սպասում ենք հրաշքի. չէ՞ որ Ամանորն իր մեջ ինչ-որ կախարդական ուժ ունի…Թվում է՝ Նոր Տարին իր հետ նոր կյանք է բերելու՝ ավելի լավը, ավելի հաջող…մնացել է ընդամենը մեկ ամիս և այս վերջին ամիսը սպասումով լի ամիսն է, որն ավելի դանդաղ է անցնում, բայց, այնուամենայնիվ, այս մեկ ամիսն էլ կանցնի այնքան շուտ, ինչպես մեր կյանքի մյուս բոլոր ամիսները :

ԱՌԱՋԻՆ ՁՅՈՒՆԸ

Առաջին ձյունը,երբ գալիս է,ամենքը գնում են իրենց տներով:Բադիկները,կենդանիները,թռչունները գնում են քնելու,տաք տեղերում բնակվելու,մինչև գարունը կբացի աչքերը և նրանք կվերադառնան:Մարդիկ պատրաստվում են նոր տարին դիմավորելու,տանից հաճախ են դուրս գալիս:

 Առաջին ձյունը կարծես գալիս է սրտիս մեջ պահած վերքերը բուժելու:Ես ուզում եմ ձյան հետ հավասար ման գալ,տխրությունս նրա հետ կիսել:Սիրո՜ւմ եմ,երբ անձրևի միջից գալիս է երկար սպասված ձյան փաթիլները:Այն ճերմակ,փափուկ,սպիտակ ձյունը,որը գալիս է շատ պատահական և չսպասված,հոգուս մեջ հանգստություն է ներշնչում:Բայց նա միևնույն ժամանակ այնքան ցրտաշունչ է լինում,որ չգիտեմ՝որտե՞ղ փախչեմ,որպեսզի չմրսեմ:Կարծես այնպես է գալիս,որ ես ինձ բոլորովին միայնակ եմ զգում,և կարծես ամեն ինչից կտրված լինեմ:Բայց  միևնույն ժամանակ այնքան կուզեի՝ ընկերս կողքիս լիներ,սեղմեր սառած ձեռքերս,գրկեր և ասեր. «Դու միայնակ չես, փոքրի՜կս,ես քեզ կտաքացնեմ,մենք միշտ միասին կլինենք»:Գիտե՞ք,այնքա՜ն եմ երազում այդ պահերը,այնքա՜ն եմ սպասում այդ օրերին,բայց միևնույն ժամանակ այնքան եմ տխրում,որ շատ քիչ մարդիկ են ինձ հասկանում:Ինձ այնպես է թվում,որ միայն ես եմ այդպիսի խենթություններ և գժություններ ասում,բայց այդ ամենը իմ սրտի խորքից եմ ասում:

 Առաջին ձյունը այնքան գեղեցիկ,հանդարտ,հանգիստ է գալիս,որ կուզենայի գար և չընդհատվեր:Կուզեի օրերով,ամիսներով այն գար:Ուզում եմ, ինչպես անձրև ժամանակ,այնպես էլ ձյան պահերին նստել պատուհանիս գոգին,բացել հուշատետրս և գրառել այն,ինչ սիրտս այդ պահին թելադրում է:

 Անհամբեր սպասում եմ Ամանորին:Այդ օրը մարդիկ այնքան նպատակներ և երազանքներ են ունենում:Ձմեռ պապիկից ոչ մի նվեր չեմ ուզում:Միայն ուզում եմ երջանիկ լինել սիրածս էակի կողքին:Ձմեռ պապիկից ես շատ գոհ եմ:Այն,ինչ երազել եմ նոր տարվա օրերին,իրականացել են:Ու ես հիմա շատ ուրախ եմ,բայց այդ պահին ես ուզում եմ գա իմ կողմից շատ սպասված ԱՌԱՋԻՆ ՁՅՈՒՆԸ:

ԱՇՈւՆԸ ԴԵՌ ՇՐՋՈՒՄ Է

Աշունը թափառաշրջիկի պես շրջում է իմ փողոցով, այստեղ ևս թողնելով իր հիվանդագին մարմինը: Երբ արև կա, այդ ժամանակ էլ նույնիսկ զգում եմ «անձրևի ցավը»: Մի տեսակ տարօրինակ աշուն է: Աշունը միշտ ինձ համար եղել է հաճելի հյուր, այլ ոչ թե թափառաշրջիկ, տերևաթափը միշտ ստիպում էր ինձ գեղեցիկ խորհրդածությունների մեջ ընկնել ու երբևէ այն չէի անվանել հիվանդագին մարմին: Անձրևը ցավ չուներ, այն միշտ մաքրելու ու թարմացնելու համար էր գալիս, իսկ հիմա մի տեսակ ուրիշ է, տրամադրությունն էլ է ուրիշ: Տերևաթափի հետ արթնացող զգացումները մի տեսակ շատ են տխուր, չկա այլևս խենթություն անելու մտքերն, չկա անձրևից թրջող մարդկանց մոտ հաճույքի ու խենթությունների ոչ մի զգացողություն: Ցուրտ է, բայց ոչ այնքան, որ մարդկանց շրթունքներն սառեցնի ու չկարողանան ժպտալ, ցուրտ է, բայց ոչ այնքան, որ կարողանա սիրտ սառեցնի ու այն անտարբեր գտնվի այս աշնան հանդեպ, ցուրտ է, բայց ոչ այնքան, որ մարդկանց աչքերում տխրությունը սառեցնի, ցուրտ է, բայց ոչ այնքան…

Բայց աշուն է, մեր սիրած եղանակը, մեր երազանքների ու նոր խենթությունների  եղանակը:

Վերջ, այլևս այս աշնանը չեմ նայելու իմ սառած աչքերով, սրտով ու դեմքով, այսօր  հալվելու օր է    Աշուն քեզ չեմ թողնի որ անցնես այսպես թաքուն, դու այսօրվանից սկսվում ես, չեմ թողնի, որ տխուր անցնես, չեմ թողնի, որ անձրևներդ պատուհանիս դիպչեն ու ինձ չտեսնեն, կնստեմ կրկին պատուհանիս ու ժամերով կզրուցեմ  ընկերուհուս` անձրևի հետ, կերազեմ… Դեղնեք տերևներ, մերկացեք ծառեր, բայց այսօրվանից արդեն իմ աչքերի առջև:

Ձյուն է, ձմեռ է, սպիտակ է…

Առավոտյան երբ արթնացա մոտեցա պատուհանին, և ինչպիսի գեղեցիկ տեսարան` շուրջը ամբողջը պատված էր ձյունով` սպիտակ և փայլուն: Ձյան վրա քիչ-քիչ հայտնվում էին առաջին ոտնահետքերը: Առավոտյան անդորրի մեջ երգում էին թռչունները ու կտուրների վրա թռչկոտելով ստեղծում գեղեցիկ պատկերներ: Եղեևնինեևը Ձյան ծանրությունից խոնարհվել էին: Օրը քիչ-քիչ արթնանում էր և փողոցներում ավելի ու ավելի էին շատանում մարդիկ: Թարմ ու սառը օդը մարդկանց թարմություն ու աշխուժություն էր պարգևում: Երեխաների համար իսկական տոն էր ստեղծվել: Նրանք ձնագնդիկ էին խաղում ու ամենուր նրանց ուրախության ձայներն էին, աղմուկն ու աղաղակը: Օրը վերջանում էր և լուսինը իր թևերն էր փռում ձյան շերտի վրա: Երկնքում հայտնվում էին առաջին աստղերը և ի վերջո պատեց մթությունը: Մթության մեջ սկսեցին պարել գեղեցիկ փաթիլները…

ԱՆՎԵՐԱԴԱՐՁ ԵՐԱԶ…

Ես ատում եմ առավոտը: Շատ ցավոտ է երբ զգում ես կորցրել ես դու քո օդը… Ես սիրում եմ քեզ երբեք չեմ հոգնի նույնը կրկնելուց, սակայն գալիս են պահեր, որ հոգնում  ես, ծնվում է ատելություն սիրո հանդեպ, այլ ոչ թե քո: Սեր իմ հիմա դու չկաս իմ սրտում, չգիտեմ եղել ես արդյոք թե լինելու ես: Ես փնտրում եմ քեզ, բայց դու չկաս… փնտրւմ եմ քեզ անդառնալի երազ: Սիրում եմ քեզ, բայց սրտում ասես լքված դատարկություն լինի: Դժվարությամբ եմ արտահայտում հույզերս և խոսքերս տալիս թղթին, կորած հավատը ետ բերելու համար ընդհամենը պետք է սեր՝ փոխադարձ սեր: Չգիտեմ դա դժվար է արդյոք քեզ համար, արդյոք այդ ամենը լոկ խոսքեր են…. Ո՛չ ես չեմ դիմանա այդ հարվածին չեմ դիմանա քո անտարբեր հայացքին, չէ որ ամեն ինչ լավ էր, սեր կար մեր սրտերում, սիրում էինք խենթ սիրահարված, մաքուր, անբիծ հրեշտակի անկեղծ սիրով… Բայց այդ ամենը կորավ, կորավ մի ակընթարթում անհասկանալի մի բան, որը չունի բացատրություն, բայց այդ արեղծվածի անունը սեր է միայն սեր… Սեր իմ մի գուցե վերջին անգամ են հնչում այս խոսքերը «ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ» ամեն անգամ այս բառերն արտասանելիս ես կրկին փնտրում եմ քեզ, փնտրում եմ քեզ իմ անվերադարձ երազ…

Կյանք…

Երբեմն քեզ թվում է թե կյանքը հեքիաթ է, իսկ դու հեքիաթի գլխավոր հերոս, որ պիտի վերջում ամեն ինչ ունենա հիասքանչ ավարտ, բայց… բայց ավախ, երբ զգում ես, որ քո մեջ սիրո կրակն է այրվում, չջերմացնելով և ոչ մի սիրտ, հասկանում ես, որ  ի տարբերություն քո կազմած հեքիաթային  սցենարի ամեն ինչ գլխի վրա է թեքվում և դու միայն այդ ժամանակ ես հասկանում, որ դու իզուր երազել և հավատացել ես, որ քո ձեռքին է կյաքնի ղեկը և միայն զուր տառապել ես… Դու հասկանում ես, որ քո կյանքի միակ լուսավոր կետն է նա, բայց ավախ այդ լույսն արևի վերջին շողերի հետ խամրում է և դու այդպես էլ չես հասցնում վայելել այդ լույսի ջերմացնող շողերը:
Եվ դու հավատալով քո գրած հեքիաթին ապրում ես այդ հեքիաթի ազդեցության հիասքանչ զգացումների ներքո և մի օր արթնանում ես, սթափվում  և հասկանում, որ դու սխալվել ես…  Ուրեմն ինչի համար էին այն անվերջ տանջանքները, որ դու կրել ես, ինչի համար էին քո բոլոր երազները, որ անվերադարձ հեռացան և վայրկյանների ընթացքում փոշիացան: Եվ դու որոշում ես հավերժ փակել քո սիրտը բազում կողպեքներով, բայց միթե կարող ես չէ որ դու սիրում ես նվիրական, անպիղծ սիրով… Իսկ պայքարն անիմաստ է…

Թափվիր անձրև

Թիթեռը, որ դեռ երեկ աշխույժ թռվռում էր, նստած էր մի փոքրիկ ծաղկի թերթին` անշարժ, կարծես ննջում էր… Ու ոչ միայն նա… քոթոթները… նապաստակներն ու սկյուռիկները…. չդիմանալով շոգին, բոլորն ընկել էին հսկա կաղնու տակ և կարծես մի կտոր ստվեր էին մուրում: Սակայն կաղնին էլ էր չորացել ու քիչ կարմրել: Այդ օրը շատ տարօրինակ էր… Ուշադիր նայելով տանջահար կենդանիներին, թվում էր թե շշնջում են. “Թափվիր անձրև…”:

Հանկարծ արթնացա… երազ էր… Բայց մեկ է, ինձ դեռ տանջում էր խեղճ կենդանիների հարցը, ինչ եղան… Պատուհանի կողմից ձայներ լսեցի. կաթ-կաթ: Անձրևի մեծ կաթիլները խշշոցով հաջորդում էին իրար: Հորդառատ անձրև սկսվեց ու կարծես ջրով ողողեց իմ երազների աշխարհը…

Աշուն

Ընկավ ևս մի դեղնած տերև: Նույնիսկ սկյուռիկին պարզ դարձավ, որ արդեն աշուն է, օրերը սկսում են ցրտել, ու շտապեց ընկույզի պաշար հավաքելու:

Փոքրիկ Կարինեն, կանգնած թթենու տակ, անթարթ նայում էր վերև` մի կետի: Հանկարծ սկսեց վազել տերևի հետևից, որ ուժեղ քամուց օրորվելով, վերջապես պոկվեց մայրիկ ծառի ճյուղերից ու սկսեց թռչել: Կարինեն վազում էր ինչքան ուժերը հերիք էին անում… Չարացած քամին գետնից բարձրացրեց փոշին ու լցրեց նրա աչքերը: Կարինեն կանգ առավ ու այնքան տրորեց աչքերը, մինչև ծակծկող փոշու վերջին հատիկը դուրս թռավ: Լայն բացեց աչքերը, բայց տերևն էլ չկար: “Տեսնես ուր կորավ”,- ինքն իրեն մտածեց աղջնակը: Հետո փակեց աչքերն ու մտքում փորձեց պատկերացնել փոքրիկ տերևի ճամփորդությունը. թռչելով գետերի, ծովերի, սաղարթախիտ անտառների վրայով` վերջապես ուր պիտի նա հասնի? Միգուցե մի աշխարհ, որտեղ ամեն ինչ հեքիաթային է: Ով է փորձել երբևէ հետևել երկնքում թռչող տերևին: Ինչ փորձությունների միջով է նա անցնելու… քամիների տարուբերումներից չի ընկնի ցած ու փշրվի…? Կարինեն մտաբերեց աշնանային այս օրերին իրեն շատ հանդիպած տերևների, որ առվակների խելքին ընկած խելառների պես ջրի հետ խաղալով, գլուխկոնծի տալով` հոսանքի հետ վազում էին… վազում:  Տեսնես այդ ուր են շտապում…? Հաստատ դեպի հեքիաթային աշխարհը… Կարինեն ժպտաց ու վազեց տուն: